Τον αγόρασα απο το IKEA. Φώναξα "τον αγαπώ" και η Άννα ξεράθηκε στα γέλια. Ίδιος με τόσους άλλους αλλά δικός μου. Για ένα χρόνο τον πότιζα κάθε τρείς ημέρες, τον τάιζα σίδηρο και του καθάριζα τα φύλλα με υγρό πανάκι. Ταυτόχρονα έστελνα γράμματα και έπλεκα κάλτσες. Αυτός πρασίνιζε και φούντωνε. Για ένα χρόνο. Μετά, τον ξέχασα. Σιγά-σιγά, ανώδυνα νόμιζα. Το ενδιαφέρον μου είχε γυρίσει στη θέση του, ελεύθερο πια απο τη μαμά πατρίδα.
Θα ήμασταν για πάντα μαζί μέχρι να χωρίσουμε απο μια τελεία.
Τελεία.
Ηθικόν δίδαγμα: κανένα αυτόματο πότισμα δεν ξέρει να πλέκει.
.
ΥΓ. O fουτοφυτό, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κάθεται στο μπαλκόνι αναποφάσιστος. Ελπίζω η καινούργια του γλάστρα αύριο το πρωί να του δώσει λόγο για να μείνει
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Μμ λίγο η καινούρια του γλάστρα, λίγο ο γεναιόδωρος ήλιος της άνοιξης και λίγες κουβεντούλες ακόμα και να σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήχε (fουτοφυτό?..?)
Άννα